วันนี้นุชาตื่นแต่เช้า ตั้งใจที่จะไปวิ่งที่สวนสารธารณะใกล้บ้าน ทุกอย่างเป็นไปอย่างตั้งใจครับ
วันนี้นุชาตั้งใจที่จะทานโจ๊ก และส่งของให้กับลูกค้า หลังจากทำธุระเสร็จ ก็ไปเดินเล่นที่บิ๊กซีดอนเมือง
ทานไอสกรีมอย่างละนิดละหน่อย ไม่มากพออร่อยหมอปาก หอมคอ
กลับมาถึงบ้าน บ่าย 1.30 PM นุชาเริ่มมีอาการปวดหัวรุนแรง แบบเด็ดชีวิต
ไม่เคยเป็นอาการแบบนี้มาหลายปีมาก นานทีปีหนจะป่วย หรือ ปวดหัวแบบนี้
อาการปวด มันจะตุ๊บๆ จับจุดไม่แน่ชัดว่าที่ขมับ หรือ กลางหัวของนุชา
นุชาคิดในใจว่า เดี๋ยวมันก็คงจะผ่านไป แต่ไม่.....
นุชาไม่สามารถข่มตานอนหลับได้ เพราะเวลานอนแล้วยิ่งปวดหัว ไม่พอยังมวนท้องอยากอาเจียน
จึงได้รีบบอกพี่สาวว่าเริ่มไม่ไหวแล้ว ไป รพ. กันเถอะ
นุชากับพี่นุช จึงตัดสินใจขับมอเตอร์ไซต์ไป รพ. แถวบ้านที่ใกล้ที่สุด
เราขับรถกันไปใช้เวลา 30 นาที
เชื่อไหมครับว่า ใกล้ถึง รพ. อาการปวดหัวที่ปวดมากที่สุด แบบเด็ดชีวิตได้หายไปในทันที
แปลกมากเหมือนโดนของ
จากนั้นนุชามาพิจารณาว่า นุชาน่าจะเกิดจากการมีวามเครียดสะสม จากการเรียน หรืออะไรต่อมิอะไร
แล้วไม่ได้ระบายออก จึงมีสาเหตุทำให้เกิดอาการดังกล่าว
และแล้วมันก็ผ่านไปจริงๆ
มาคิดตอนที่เขียนตอนนี้ ทำให้นุชาทราบว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันอยู่ใกล้ตัวเรามาก
เราจะไม่สามารถรู้ได้เลยว่า จะอยู่ หรือ จะไปตอนไหน มันกะทันหันมาก
สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ที่ดีที่สุด คือ เป็นคนดี และ บอกรักกับพ่อ แม่ พี่ เพื่อน ทุกวันเท่าที่จะทำได้
ฝันดีนะครับ
No comments:
Post a Comment